Niets vermoedend las ik een tijdschrift. En daar stond het, na het artikel, een rijtje eigenschappen.

Ik geloofde het niet. Stond dit er echt? 

Het voelde zo gek. Alsof er iets klikte. Voor het eerst iemand mij snapte.

Dit ben ik.

Dit gaat over mij. Ik wist direct, dit is mijn sleutel.

En daarna verwarring…. “Het gaat over slimme vrouwen dat kan ik niet zijn.” En pijn, hele rauwe en weggestopte pijn. Al die tijd dacht ik dat er echt iets mis was met mij. Alles kwam naar boven, wat ik niet mocht zijn, wat ik had weggestopt. Intens verdriet, bergen eenzaamheid en een ongekend gemis. 

Ik was altijd gemiddeld, slim was echt niet iets wat paste. Nooit had iemand daar iets over tegen mij gezegd. Op school blonk ik niet uit en ik had het nooit gemerkt, op geen enkele manier. Ik was al 40 en vond mezelf een moeilijk mens en paste me altijd aan. Maar slim?? Nee, dat was echt onwaarschijnlijk.

HET KLOPTE NIET MAAR HET KLOPTE ZO ONTZETTEND 

Ik moest hier iets mee, dat was overduidelijk. Ik ging op zoek. Tijdens die zoektocht haalde ik mezelf keer op keer onderuit, spotte met mezelf en lachte mezelf uit. Wat dacht ik wel niet. Voorkomen van teleurstelling? Impostersyndroom?

Uiteindelijk liet ik mezelf testen en ook bij deze stap vond ik dat het nergens op sloeg. Ik kon echt niet bij de slimste mensen horen. Maar ach, dan kon ik het in elk geval uitsluiten en verder met mijn zoektocht. Want wat wel helder was, ik zocht iets. Ik zocht herkenning, erkenning en begrip. Ik zocht mezelf.

Weken later viel er een envelop op de mat. En daar stond het. Een percentielscore van 99%. Wat bizar. Er was ook een uitnodiging om lid te worden van Mensa en dat deed ik direct. Mijn leven veranderde enorm. Voor het eerst voelde ik me thuis. Ik werd begrepen, ik voelde dat dit klopte.

En laat ik duidelijk zijn, het ging me niet om prestige, om het slim zijn of bij een slimme club horen. Ik vind mezelf nog steeds niet bijzonder intelligent. Maar ik me zo intens alleen gevoeld, zo klein en onbelangrijk. En alles onderdrukt wat ‘er niet mocht zijn’. Nu had het anders voelen een reden, ik was niet langer alleen maar raar en moeilijk. Ik hoorde ergens bij.

Het belangrijkste wat ik leerde, is dat contact met gelijken noodzakelijk is voor je welzijn. En labels zijn zo slecht nog niet. En of het nou gaat over hoogbegaafdheid of over iets anders, zoek jou mensen! Ik ben, niet te beschrijven, dankbaar dat ik ze gevonden heb.

Liefs,
Fanny

PS: Voor wie het leuk vind om te weten, de eigenschappen die mijn sleutel waren:

Snel en veel praten
Kritisch
Perfectionistisch
Een sterk rechtvaardigheidsgevoel
Gevoelig
Autonoom