Grasveld
In mijn nieuwe praktijkruimte heb ik quotes, ik hou er van!
Een van deze quotes is:
“De weg naar innerlijke rust begint bij op je grasveld blijven.”
Op je eigen grasveld blijven
Voor mij persoonlijk en voor heel veel van mijn klanten een essentieel onderdeel van heling. In mijn opleiding leerde ik over verbindingen. Verbinding is zo belangrijk voor ons welzijn. Er toe doen, gezien worden, spiegelen, samen beleven en herinneringen maken, etc. Verbinding met anderen zorgt voor (zelf)vertrouwen en dagelijks geluk, mits het een gezonde verbinding is.
Sommige mensen, meestal diep gekwetst, hebben een muur opgebouwd. Een muur de er voor zorgt dat verbindingen oppervlakkig blijven. Je kunt dan eigenlijk geen verbinding maken. Het is een eenzame, vaak zichzelf bevestigende plek. Zonder vertrouwen in anderen, bang om nog meer gekwetst te worden, ervaar je dat je ‘niet de moeite waarde bent’ want de ander reikt vaak niet uit. Het is belangrijk te beseffen dat verbinding echt alleen van 2 kanten kan komen.
Andere mensen hebben helemaal geen muur
Zij gaan op in de ander, willen intense diepe verbinding en gaan helemaal voor een relatie. Een relatie kan liefde zijn maar ook vriendschap, ouder-kind, of anders. Een relatie waarin de verbinding zo groot is dat de grenzen tussen jou en mij vervagen. Het klinkt romantisch maar dat is het niet. Je eigen identiteit is juist binnen een relatie van belang. Weten wat van jou is en wat van mij, anders lopen gevoelens door elkaar. En bijvoorbeeld in een ouder-kind relatie klinkt het lekker autonoom als je veel overlegt. Kinderen die een dergelijke opvoedstijl fijn vinden vragen daar vaak ook om. De verantwoordelijkheid voor het dragen van informatie verschuift dan soms al op jonge leeftijd naar het kind. Dat gaat dan vaak onbewust. Zowel in een liefdes relatie waar gevoelens door elkaar lopen als in een ouder-kind relatie waar verantwoordelijkheden niet helder zijn, is het verwarrend en onveilig.
De impact is vaak groter dan je merkt
Je zult nu misschien denken, dat zal wel meevallen. Zo lijkt het inderdaad, de impact is alleen vaak groter dan je merkt. Het gaat vaak ongemerkt.
Natuurlijk is het dan de vraag, wat is dan een gezonde verbinding. Ik stel het me zo voor: Je hebt een grasveld, dat is van jou. Om je heen zijn je dierbaren met elk hun eigen grasveld. Het is prima om af en toe bij een ander te zijn maar het is niet jouw taak om de bloemen op het andere grasveld te verzorgen. Het hekje tussen de grasvelden is prettig. Een reminder, wat is van jou en wat is van mij. Duidelijkheid over waar jij verantwoordelijk voor bent. Een reminder ook om goed voor je eigen grasveld te zorgen. Je kunt dan vanuit een fijne prettig plek anderen advies, geven helpen of alleen op bezoek.
Als je de verantwoordelijkheid voor iemand anders zijn grasveld neemt, dan gebeuren er 2 dingen. Jij hebt geen oog voor je eigen grasveld en je ontneemt de ander de kans om zelf te groeien.
Helpen lijkt vaak fijner, geven is makkelijker dan nemen, daarover volgende keer meer. Het is voor iemand zijn groei vaak juist fijn als hij of zij zelf verantwoordelijk is en zich capabel voelt. Voel je het verschil tussen helpen en verantwoordelijkheid over nemen?
Ik gebruik dit vaak tijdens gesprekken in mijn praktijk.
Het is voor de meeste mensen helder als het benoemt wordt bij een specifiek issue. En daarna is het een kwestie van jezelf herinneren aan je eigen grasveld.
Of zoals een Pools spreekwoord dat ik vanochtend ergens zag: Everytime you feel yourself pulled into other people’s drama, repeat these words ‘Not my cirucs, not my monkeys.’
Liefs Fanny
