Schuldgevoel

Ik hoor het ontzettend vaak bij vrienden, familie, collega’s, leerkrachten en natuurlijk in mijn praktijk. Het hebben van een schuldgevoel. In onze maatschappij wordt geven enorm gewaardeerd en vooral door vrouwen. Nemen vinden we lastig en egoïstisch. Er hangt een negatieve lading aan. Als we voor onszelf krijgen we een schuldgevoel.

Ik wil je een ander perspectief bieden

In een relatie hoort geven en nemen in balans te zijn. Als jij geven fijn vindt heb je mensen nodig die nemen. Mensen die zorgen dat jij je goed voelt dat je geeft en van betekenis bent voor een ander. De mensen aan wie je geeft willen daar wellicht ook wat voor terug geven. Als jij alleen geeft dan kan dat niet, deze mensen worden dan vaak als zwakker of egoïstischer gezien. We plaatsen onszelf, of anderen die geven, vaak op een hoger plek dan mensen die nemen. En dat is onterecht.

In elke relatie moet geven en nemen in balans zijn

Wat ik veel tegen kom is dat iemand veel geeft en daarmee disbalans creëert wat de ander niet direct, niet in dezelfde mate of niet in de ‘gewenste’ vorm teruggeeft. Degene die geeft voelt zich niet gezien omdat de ander ‘te weinig, te langzaam of niet op de gewenste manier’ terug geeft. Om toch gezien te worden gaat de gever nog meer geven. De ontvanger voelt zich zwakker en kan onvoldoende terug geven. Door nog meer te ‘moeten’ ontvangen raakt de relatie steeds verder uit evenwicht. De ontvanger voelt zich nooit meer voldoende in staat om genoeg terug te geven. Er ontstaat vaak een onbevredigend gevoel bij beide partijen. Zonder dit inzicht is de disbalans moeilijk te herstellen.

Als de ander niet wil ontvangen